Στο εξώφυλλο του συλλεκτικού «Περιοδικού» που εκδώσαμε το 2015, για να τιμήσουμε την 100ή επέτειο από την ίδρυση της εφημερίδας μας, του «Εθνικού Κήρυκα», δημοσιεύσαμε φωτογραφίες από μερικά μπαούλα της συλλογής του Μουσείου του Αγάλματος της Ελευθερίας, που κάποιες οικογένειες μεταναστών έφεραν από την Ελλάδα.
Σε ένα από αυτά γράφει: Evangelia, A.V. Trenton (προφανώς στη Νέα Ιερσέη). Είναι ξύλινα μπαούλα, ενισχυμένα με σιδερένιο περιτύλιγμα, ταλαιπωρημένα μεν από το μακρινό ταξίδι, αλλά γερά. Είναι μπαούλα που πρέπει να ανήκουν σε νοικοκύρη ή νοικοκύρηδες που έκαναν σοβαρή προετοιμασία πριν αποτολμήσουν το υπερατλαντικό ταξίδι τους στην Αμερική.
Τα επιλέξαμε για την πρώτη σελίδα αυτής της ιστορικής έκδοσης γιατί για εμάς συμβολίζουν την Οδύσσεια του Ελληνα μετανάστη, καθώς και της ιστορικής πορείας της εφημερίδας.
Στην προκειμένη περίπτωση, του μετανάστη που φτάνει σ’ αυτή την ευλογημένη χώρα με τίποτα – τι χωράει σε ένα ή μερικά μπαούλα, έστω ακόμα και όταν είναι μεγάλα;
Που φτάνει και με το τίποτα για να ξεκινήσει την νέα του ζωή: Από αγρότης ή κτηνοτρόφος που ήταν στην Ελλάδα, δεν διαθέτει κανένα από τα προσόντα – γνώσεις, τέχνη- που η αγορά εργασίας στις ΗΠΑ απαιτούσε. Ούτε είχε κάποια γνώση της γλώσσας.
Είναι από αυτή την «μηδενική» βάση που ξεκινά ο μετανάστης της εποχής.
Διαθέτει όμως, άλλα, πολύ σημαντικά προσόντα, που θα τον βοηθήσουν να ξεπεράσει τις ελλείψεις του.
Διαθέτει όρεξη για δουλειά. Φιλοδοξία. Αγάπη στην οικογένειά του. Πίστη στον Θεό. Σεβασμό στο νόμο.
Έτσι, ο ταπεινός μετανάστης μπόρεσε και έβαλε ρίζες. Απέκτησε δική του οικογένεια. Συντηρούσε γονείς και αδέλφια στην Ελλάδα. Απέκτησε περιουσία. Σπούδασε παιδιά.
Αυτός ήταν -και είναι- ο ανώτερος σκοπός του για τον οποίο μετανάστευσε: Να κάνουν τα παιδιά του αυτό που εκείνος δεν μπόρεσε. Που οι συνθήκες της ζωής δεν του το επέτρεψαν.
Να σπουδάσουν.
Η δικαίωσή του. Το όνειρο της ζωής του.
Με την παρούσα έκδοση του «Περιοδικού» που κρατάτε στα χέρια σας, τιμάμε τα παιδιά μας τους δικηγόρους.
Δυστυχώς δεν είναι δυνατόν να τους τιμήσουμε όλους.
Είναι, ευτυχώς, τόσοι πολλοί! Εχουν και σύλλογο στη Νέα Υόρκη και μάλιστα από τους πιο δραστήριους.
Στο πρόσωπό τους όμως τιμούμε όλους τους δικηγόρους. Τα δισέγγονα, τα εγγόνια, τα παιδιά μεταναστών που σπούδασαν στη Νομική. Που έγιναν μέλη μιας επίλεκτης κατηγορίας πολιτών.
Είναι οι μαθητές της Θέμιδος, της προσωποποίησης της Δικαιοσύνης.
Είναι οι άνθρωποι που κινούν τα γρανάζια της Δικαιοσύνης.
Που οι ζωές ανθρώπων στηρίζονται πάνω τους.
Είναι τα παιδιά μας.
Τους συγχαίρω και τους εύχομαι και σε ανώτερα.
Και ποτέ – ποτέ – ποτέ, ας μου επιτρέψουν να πω, να μην ξεχνούν αυτούς πάνω στους ώμους των οποίων πάτησαν για να φτάσουν τόσο ψηλά.
Ούτε και την εφημερίδα που τους ενημέρωνε – και συνεχίζει να τους ενημερώνει. Που τους κρατά συντροφιά.
Συγχαρητήρια!
Αντώνης Η. Διαματάρης
Σύμβουλος έκδοσης «Ε.Κ.»
