Πριν από λίγη ώρα έλαβα το παρακάτω μήνυμα – κατάθεση ψυχής .
Αισθάνθηκα έντονα την ανάγκη να το μοιραστώ! Πήρα το ελεύθερο και σας το παραθέτω..Τροφή για σκέψη :
“Σήμερων πέθανε το αρχαίο δάσος της βορείου Ευβοίας. Σα σώμα που έβγαλε τις τελευταίες του ανάσες.
Το σώμα του κείτεται εκεί, παγωμένο,μαύρο, βορά των δολοφόνων του. Ο καπνός ως να αναπνέεις τη ψυχή του.
Το βράδυ γέμισε νεκρόκερα. Και τα μάτια μας στυλωμένα πάνω του ως να κοιτάμε φέρετρο, με χείλη πικροστάζοντας τη φαρμακίλα του ασπασμού του τελευταίου. Τα πόδια μας βαριά ως να πηγαίνουν να συνοδεύουν εναν νεκρό. Εκεί στο καραούλι όλοι φαντάζανε να αλαφροπατούν, σα να μη θέλουν
να ταράξουν τον ύπνο του νεκρού, σκυμμένοι σα στην άκρη κάποιου λάκκου.
Γεμίσαμε νεκρόχαρα σπίτια.μα πως μπόρεσε κι άλλαξε, κι έγινε από σπίτι,μνήμα;
Αυτή η ερώτηση θα υπάρχει μέσα μου, μιας και το λησμοβότανο θα αργήσει φυτρώσει, κι όσα άνθη βγουν θα φαντάζουν ως νεκροστολίσματα. Πάνος, απώλεια, θρήνος, όχι ακόμη θυμός.”
Μικρασιατης ΕΛΛΗΝΑΣ από Προκοπι
