Γράφει στη Romfea.gr ο Κυριάκος Δημ. Μωυσίδης
Υποψ. Διδάκτωρ Θεολογίας ΕΚΠΑ
«Μνημονεύετε των ηγουμένων υμών, οίτινες ελάλησαν υμίν τον λόγον του Θεού, ων αναθεωρούντες την έκβασιν της αναστροφής μιμείσθε την πίστιν»1.
Να θυμάστε τους πνευματικούς σας πατέρες και ηγέτες, προτρέπει ο Απόστολος Παύλος στην προς Εβραίους επιστολή του, αυτούς οι οποίοι σας δίδαξαν τον λόγο του Θεού.
Να φέρνετε στον νου σας και να μελετάτε με ευλάβεια το κατά Θεόν τέλος του βίου τους και της ενάρετης συμπεριφοράς τους και να μιμήσθε την πίστη τους.
Κι αφού «ηγούμενος μέγας πέπτωκεν εν τη ημέρα ταύτη»2 , όχι μόνο το χρέος, αλλά και την επιθυμία έχουμε, όσο ζούμε, να θυμόμαστε και να μνημονεύουμε στην Καστοριά, τον θάνατο ενός αρίστου ποιμένος, του μακαριστού πνευματικού μας πατρός, Μητροπολίτου Καστορίας κυρού Σεραφείμ (Παπακώστα).
Ξημερώνοντας, προ 2ετίας, η 29η Δεκεμβρίου 2020, μέσα στο κλίμα του πιο παράξενου και παράδοξου μυστηρίου, της ενανθρωπήσεως του Θεού, η ψυχή του αγαθού Επισκόπου και πατρός Σεραφείμ, φτερούγισε για τη βασιλεία των ουρανών και η σεβαστή και ισχυρή φωνή του σίγησε.
Και είναι όντως επιθυμία και χρέος να μνημονεύουμε τους ηγουμένους και πατέρες μας, αλλά τι να πρωτοειπεί κανείς, ποιον λόγο να πλέξει και ποια υπόθεση να εξιστορήσει;
Η ανάμνηση αλλά και η μίμηση των αρετών είναι αυτή, που ωφελεί και διδάσκει και νουθετεί.
Ποίμανε ο “ηγούμενος” ημών, λίγο περισσότερο από 24 χρόνια τον λαό που του εμπιστεύθηκε ο Θεός, με σύνεση και επιστήμη3.
Φρόντιζε ο “ηγούμενος” ημών για την σωτηρία του ποιμνίου, για την οικοδομή και τον καταρτισμό των πιστών και έγινε για όλους πρότυπο και υπόδειγμα «εν λόγω, εν αναστροφή, εν αγάπη, εν πνεύματι, εν πίστει, εν αγνεία»4, δηλαδή, υπόδειγμα των πιστών με τον λόγο, με τη συμπεριφορά, με την αγάπη του, με την καλή διάθεση, με την καλωσύνη και με την αγνότητά του.
Θα μπορούσαμε πράγματι να συμψάλουμε με τον προφήτη και βασιλέα Δαυίδ, «εποίμανεν αυτούς εν τη ακακία της καρδίας αυτού και εν τη συνέσει των χειρών αυτού ωδήγησεν αυτούς»5, δηλαδή, ποίμανε αυτούς με άδολη καρδία και τους καθοδήγησε στον δρόμο του Θεού και της ασφαλείας με τα έργα της συνέσεώς του.
Εάν κάποιος θελήσει να ερευνήσει και να μελετήσει τις αρχές του “ηγουμένου” ημών Σεραφείμ, τον βίο του, την παιδεία του, την ευσέβειά του, την ποιμαντορία του και όλα όσα συναποτελούν τα 61 χρόνια της επίγειας ζωής του, πολύ εύκολα πείθεται και ανακαλύπτει, αφ’ ενός, το αόρατο δάχτυλο της πρόνοιας του Θεού, το οποίο ήταν αυτό που οφθαλμοφανώς τον οδηγούσε, και αφ’ ετέρου την θέληση του ιδίου να ακολουθεί, και χωρίς να παρεκκλίνει, την πορεία που χάραζε γι’ αυτόν, αυτή η ίδια θεία πρόνοια.
Ο “ηγούμενος” ημών Σεραφείμ, όπως το ζήσαμε όλοι στην πνευματική επικοινωνία μαζί του, παρακαλούσε, προέτρεπε, συμβούλευε, παραμυθούσε και εγκαρδίωνε τους απελπισμένους, δρόσιζε τις καρδίες τους σαν βροχή του έαρος! Με πόσο φόβο και με πόση κατάνυξη προσεύχονταν!
Με πόση έκπληξη τελούσε καθημερινά τα Ιερά Μυστήρια! Οι πάντες δοξάζουμε εξ όλης ψυχής τον Θεό, γιατί αξιωθήκαμε να τύχουμε τέτοιου πατρός και προστάτου.
Όμως, «τις εστίν άνθρωπος, ος ζήσεται, και ουκ όψεται θάνατον»6;
Παρηγοριά όμως και παραμυθία για εμάς, ότι «οι αγαθοί καταλείπουσιν όνομα του εκδιηγήσασθαι επαίνους»7.
Οι αγαθοί άνδρες επιζούν και μετά θάνατον και δεν λησμονούνται από τις επερχόμενες γενεές, οι οποίες κοινωνούν τον αγαθό καρπό των έργων τους και του βίου τους, και μνημονεύουν με ευγνωμοσύνη και ευχαριστία το όνομά τους.
Οι ευεργεσίες τους είναι διαρκείς και αίτιοι προόδου, προκοπής, πνευματικής χαράς και ευτυχίας, γι’ αυτό δεν μπορούν να λησμονηθούν.
Οι ψυχές δε των αγαθών και πιστών, αυτών που άκουσαν στη ζωή τους τον λόγο του Θεού και δέχτηκαν το άγιο θέλημά του, μεταβαίνουν στην αληθινή και ατελεύτητη ζωή και βρίσκονται «εν χειρί Θεού»8.
Τέτοιος αγαθός άνδρας ήταν και ο “ηγούμενος” ημών Σεραφείμ, πλουτισμένος με πολλές και γενναίες και αξιοζήλευτες αρετές. Οι πράξεις του ήταν προϊόν της θερμής και γνήσιας και καθαρής του πίστης, η οποία θερμαίνονταν από τον έρωτα της χάριτος του Παναγίου Πνεύματος.
Γι’ αυτό και με απαράμιλλη κατάνυξη, με συντριβή καρδίας και με πολλά δάκρυα εξομολογήθηκε – εκείνες τις τελευταίες ώρες της δοκιμασίας στο νοσοκομείο, όπως μαρτυρούν αυτόπτες πατέρες – και κοινώνησε των Αχράντων Μυστηρίων.
Προσδοκούσε με αυτήν την πίστη και την ελπίδα, που τον διέκρινε, την ώρα εκείνη, να γευτεί κι αυτός το κοινόν του θανάτου ποτήριο και να απέλθει, για να λάβει από τον αγωνοθέτη Χριστό, τον της αθανασίας στέφανο.
Και πλέον καυχάται η Καστοριά και θα καυχάται για την ημέρα αυτή της ανόδου του Μητροπολίτου Καστορίας κυρού Σεραφείμ στα ουράνια σκηνώματα, όπως άλλωστε καυχάται και για πολλούς άλλους αοιδίμους και γενναίους και αγίους Ιεράρχες, οι οποίοι, κι αυτοί, έργω και λόγω, ωφέλησαν ολόκληρη την Ορθόδοξη Εκκλησία και το Γένος μας, και μάλιστα σε καιρούς χαλεπούς.
Με τρέμοντα, λοιπόν, τα χείλη και δακρυσμένους τους οφθαλμούς μας, τού προσφέρουμε την ευγνωμοσύνη μας και τον βαθύτατο σεβασμό μας.
Εσύ όμως, Πατέρα και Αρχιερέα Όσιε, Ηγούμενε Σεραφείμ, «μη καταλίπης ημάς»9 και εν ουρανοίς.
Θυμήσου στις ουράνιες προσευχές σου το ευλογημένο ποίμνιο, που τόσο αγάπησες και τίμησες, καθώς και απ’ αυτό τιμήθηκες και αγαπήθηκες.
Θυμήσου την Καστοριά, την Μακεδονία και την Ελλάδα.
Θυμήσου μαζί με τους αείμνηστους εκείνους Προκατόχους Σου Ιεράρχες, και τον διάδοχο του θρόνου, τον Καστορίας κ. Καλλίνικο, να καταστεί δυνατός και χρήσιμος, φύλακας και ηγούμενος ημών, ηγούμενος της αγίας Εκκλησίας της Καστοριάς.
Αιωνία η μνήμη του πνευματικού ημών πατρός, Σεραφείμ του Επισκόπου.
Πηγή romfea.gr
