Ο κορωνοϊός άλλαξε τη ζωή τους και οι ίδιοι περιγράφουν από τη Θεσσαλονίκη τη μάχη που έδωσαν και συνεχίζουν να δίνουν…
Πάλεψαν και βγήκαν νικητές. Ωστόσο ο αγώνας, ασθενών με σύνδρομο long post covid, για να κερδίσουν σταδιακά πίσω την παλιά τους καθημερινότητα είναι διαρκής. Δύσπνοια, κόπωση, κεφαλαλγία, μυϊκοί πόνοι είναι μερικά μόνο από τα συμπτώματα, ενώ συχνές είναι και οι ψυχιατρικές, γνωσιακές διαταραχές.
«Έχω χάσει τη ζωή μου, την ταυτότητά μου και την ηρεμία μου. Αυτή τη στιγμή είμαι ένας ανάπηρος άνθρωπος και πριν από έναν χρόνο έσφυζα από ζωή», λέει στα 58 της χρόνια η κ. Ρόζα Κιτζατίδου, γραμματέας στην Εισαγγελία Πρωτοδικών Βόλου. Νόσησε με κορoνοϊό στις 11 Μαρτίου του 2021. Εξηγεί πως τότε είχαν ξεκινήσει οι εμβολιασμοί των υγειονομικών και των άνω των 80 ετών και έτσι η ίδια δεν είχε προλάβει να εμβολιαστεί.
«Πήγα στο νοσοκομείο με ήπια συμπτώματα, έγινε ο έλεγχος και βγήκα θετική. Επέστρεψα στο σπίτι μου, όμως τα συμπτώματα άρχισαν να γίνονται πιο έντονα. Έχανα οξυγόνο και ο κορεσμός μου ήταν πολύ χαμηλός. Την πέμπτη ημέρα νόσησης έπαθα ακαμψία σε όλο το σώμα. Είπα όμως κορωνοϊέ δεν θα με νικήσεις», περιγράφει με φωνή βραχνή, έναν χρόνο κι έναν μήνα μετά.
Πήγε στο Γενικό Νοσοκομείο του Βόλου, όμως ήταν τόσα πολλά τα περιστατικά κορονοϊού που δεν μπόρεσε να την δει κανένας γιατρός έτσι, επέστρεψε στο σπίτι της. «Μία εβδομάδα μετά, νοσηλεύτηκα σε ΜΑΦ. Η κατάσταση της υγείας μου συνεχώς επιδεινωνόταν, το οξυγόνο που λάμβανα ήταν στο 100%. Μέσα σε μιάμιση ημέρα μπήκα στη ΜΕΘ, όπου παρέμεινα για 19 ημέρες. Οι προβλέψεις έλεγαν πως θα πεθάνω. Πάθαινα κρίσεις πανικού και ήμουν η μοναδική που δεν ήμουν διασωληνωμένη. Αυτούς που πέθαιναν τους έβαζαν σε λευκούς σάκους…
Άκουγα το φερμουάρ να κλείνει κι έλεγα ότι θα είμαι η επόμενη. Ο φόβος και η μοναξιά με κυρίευαν. Παρακαλούσα την Παναγία να με κρατήσει ζωντανή για να μπορέσω να ξαναδώ την κόρη μου», περιγράφει.Όταν βγήκε από τη ΜΕΘ, για 15 ημέρες έμεινε στην παθολογική κλινική, όπου ήταν κατάκοιτη.
«Στις 23 Απριλίου πήρα εξιτήριο. Ήλπιζα ότι θα ήμουν καλά όμως, δεν ήρθαν έτσι τα πράγματα. Χρειάστηκε να προσλάβω 24ωρη νοσηλεύτρια και φυσιοθεραπευτή, ώστε σταδιακά να καταφέρω να σταθώ στα πόδια μου. Μετά από έναν μήνα κατάφερα να κάνω τα πρώτα βήματα. Για έξι μήνες η νοσοκόμα έπρεπε να μένει μαζί μου. Είχα δύσπνοια, αφόρητους πόνους στο σώμα και έπεφταν τα μαλλιά μου», λέει η κ. Κιτζατίδου στο thestival.gr.
Στο σπίτι, έναν χρόνο μετά, υποστηρίζεται από οξυγόνο για 15 ώρες την ημέρα. «Από το σπίτι μου βγήκα για πρώτη φορά τον Ιούλιο και πλέον περπατάω με μπαστούνι. Οι σωματικοί πόνοι παραμένουν και συνεχίζω να παθαίνω κρίσεις πανικού. Με παρακολουθούν πνευμονολόγοι, ψυχίατρος, καρδιολόγος, ορθοπεδικός, νευρολόγος, αιματολόγος. Η κορτιζόνη που έπαιρνα μέσα στο νοσοκομείο και στη συνέχεια στο σπίτι, μου δημιούργησε πρόβλημα στα μάτια, απέκτησα πρόωρα καταρράκτη και πρέπει να χειρουργηθώ». Η δύναμή της τεράστια και ο αγώνας της καθημερινός. «Έκανα πολλά ταξίδια και πλέον δεν μπορώ να ταξιδέψω, είναι απαγορευτικό. Η κόρη μου ζει στο Λονδίνο και δεν μπορώ να πάω να τη δω» λέει με νοσταλγία.
